براى آنكه امروز تنهاست:
وسط اخبار بد و دوستان منفىِ تودل خالى كن، بايد جايى باشه دلت گرم بشه به اميدى و نورى؛
زمستون مالِ “جغرافياى” من و توست؛
قلبت كه بايد پر از تابستون شوق باشد،
اما عمرت،
فردای چهارشنبه‌ات و اين لحظه زندگيت،
منتظر توست كه بيهوده‌اش نكنى با نشخوارِ غم‌ها و نداشتن‌ها و نبودن‌هاى تا كنونت؛
به قول عباس صفارى:
“پرنده‌ای كه پر می‌كشد از آشيان
نه آدرسی دارد نه شماره پروازی
نه قرار ملاقاتی،
شاخه هيچ درخت و
نرده هيچ بالكنی را نيز
به نامش ثبت نكرده‌اند.
بی‌نام و نشان‌تر از پرنده كه نيستی
اين هوای ملس هم
كه از فرط زلالی و صافی
پروانه ميانش بكس و باد می‌كند
خوشبختانه ارث پدری هيچ ديوثی نيست”
معجزه خودِ تويى عزيزم ،
سلول‌هاى نازنين شبكيه‌ات معجزه‌اند كه دارى اين سياهي‌ها را مي‌فرستى به مغزت و سياهي‌ها در جانت نور مي‌شوند،
معجزه خودِخودِ تويى .
#عليرضاشيری
————
مجبور شدیم برای ترمیم دندان‌های پسرمان رسا مزاحم دندان پزشکان گرانقدر متعددی بشویم و نهایتا رسا با یک خانم دکتر توانست ارتباط راحت‌تری بگیرد و برای ترمیم دندان‌هایش محبور به بیهوشی عمومی شدیم که لحظات بسیار سختی بر ما گذشت و تازه رنج پدر مادرانی را که فرزند بسیار بیمار دارند را به اندازه یک مولکول حس کردیم؛ الغرض بچه بهوش آمد و آوردیمش خانه ولی خیلی چیزها فهمیدیم
۱-خانم دکتری که با داشتن دوقلوی کوچک دوبار مطبش را برای ما در این دوران باز کرد و با چه اخلاق خوب و حرفه‌ای، زحمت کودکان این سرزمین را میکشید @dr.shaghayeghloh
۲- اخلاق عالی دکتر محسن ژیواد عزیز با توضیحات بسیار خوبش قبل بیهوشی برای رسا و ما
۳-یادگیری از سارینا، دختر نازنین ده ساله‌ای که درجاتی از اوتیسم داشت و پدر و مادر نازنینش و دیدن سختی عظیم نگهداری از چنین کودکی و مشاهده عشق اون والدین و هزینه ماهی ده میلیون نکهداری چنین کودکی و خستگی مادر و کفشهای خاکی پدر از فرط کار؛ در اتاق انتظار پشت اتاق عمل با بقیه پدر و مادرها حرف می‌زدم که اضطراب هم را بکاهیم و دلگرمی هم باشیم؛ تنها با مراقبت از جان بقیه است که از جانمان مراقبت می‌شود
سرتون سلامت
