The professor
شما اگر با خبر وحشتناك بيمارى بدخيم خود مواجه بشويد چه خواهيد كرد؟ جوابى را دهيد كه واقعا مسووليتش را بپذيريد ، از جوابهايتان ياد ميگيرم
فيلم ٢٠١٨ با بازى جانى دپ و كارگردانى
Wayne Roberts
فيلم با خبر سرطان ريچارد، استاد ادبيات دانشكده شروع می‌شود و روند فروپاشى احساسى او تا تجربه خشم و غم و پذيرش موضوع را با او دنبال می‌كند
( شبيه منحنى مشهور خانم كوبلر راس)
وقتى به ما بگويند چند هفته بعد خواهى مرد، حتى تصورش هم براى كل ساختار روانى ما سخت است كه چه كسى خواهيم شد و آن كس جديد جه تصميماتى خواهد گرفت ؛
با اينكه نامطمئن بودن زندگى امريست قطعى ولى ما در دنياى مدرن مرگ را به خارج از حوزه آگاهى خويش رانده‌ايم اما وقتى با اخبارى از اين دست مواجه می‌شويم، چون مرگ آگاهى نداريم، قبل از مرگ فيزيكى، دچار مرگ فلسفى، پوچى و فروپاشى روانى احتمالا می‌شويم.
سهيل رضايى معتقد است قبرستان‌هاى امروزى بيرون شهرهاى سكونت ما هستند و لذا مرگ مثل قديم در ميانه زندگى مردمان حضور ندارد كه در نگاه اول خوشتيند است اما كمى كه دقت ميكنيم می‌بينيم كه زندگى بدون حضور ذهنى مرگ، بی معنى و سطحى شده است.
در فيلم می‌بينيم كه ريچارد كم كم آزادى روانى را تجربه می‌كند، هر چند دستمايه‌هاى ابتذال و بی بندوبارى و بازى ديونيسوسى جانى دپ، ارزش محتواى فيلم را كاسته است.
من فيلم ديگرى را توصيه می‌كنم با مضمون مشابه ولى بسيار عميق و معنابخش: My life كه فرد با شنيدن خبر سرطانش مسيرى واقعى تر را پيمود و قطعا ديدم اين فيلم را توصيه می‌كنم
