انسان سالم به اندازه ظرفيتش، سر در حقايق زندگى میكند. اگر اصلا برايم مهم نباشد كه چه بر سر همسايه و همكار و هم ميهن می آيد كه میشوم آدمى بی ارتباط با محيط زندگيم؛ اگر چنان درگير مشكلات مردم بشوم كه فكر و قلب و تدبيرم توسط غمها اشغال شود، كمكى نخواهم نتوانست كنم عملا و فقط بارى میشوم به دوش اطرافيان
اين روزها اخبار افتضاح تلاطم اقتصادى و فساد بعضى مسوولين و ظلم آنانكه انتظار ميرود اهل عدل باشند ما را زير شلاق گرفته است،
من دوران بدترى را هم ديده ام و بجاى توجه بیمورد به رسانه هاى مخرب ذهنم، توجهم را بيشتر به كارم معطوف داشته ام به جاى حرص خوردن، كلى افكار و ايده هاى خوب و خلاق تو همين شرايط به ذهن آدم میرسه ( يادمه تو تحريمهاى دوره آقاى احمدى نژاد دوستى جوان رازدر شوشتر ديدم كه حوضچه پرورش ماهى راه انداخته بود و صادراتى عالى به عراق داشت) البته باز كسانى هستند كه الان مینويسند تو نفست از جاى گرم بلند ميشه و … من فكر میكنم آدمها ادبيات خود تحقيرى و شكست را انتخاب میكنند و من نمیتوانم جز نشان دادن يك مسير طى شده موفق، كارى بيشتر كنم.
اميدهاى جديد را كشف كنيد وقتى همه دارند خود را میبازند، توانگر حل مساله میكند و هضم مسائلى كه هنوز حلشان نكرده است
