یک دختر ۳۱ ساله که به شدت دلش یک رابطه بلند مدت و ازدواج می‌خواد ولی دور و ورش پره از آدمایی که فقط دنبال دوستی و مسخره بازی اند باید چیکار کنه؟ به اندازه ی کافی مشغله هم داره که تموم زندگیش نشه غصه خوردن. مجردی خوبی داره با دوستاش و خانواده اش لذت میبره. به قدر کافی ام تو اجتماع هست، ننشسته منتظر که شاهزاده سوار بر اسب بیاد خوشبختش کنه. اما با تمام اینا رنج میبره از نبودن آدم درست و یه رابطه درست. افسرگی که شاخ و دم نداره واقعا افسرده شدم آقای دکتر!
