به لطف خاندانى بسيار بامحبت، هفته پيش باخبر شدم كه جواز دارم سه شنبه ۲۶ اسفند، براى اولين بار شرفياب شوم به نجف اشرف و كربلا، نگران كرونا، شب عيد و خانواده و … بودم، خاطرم آمد كه سال نود و سه، ماه‌هاى آخر باردارى خانمم بود كه سفر عمره با پدر و پدرزنم پيش آمد و آن موقع بحث شيوع يك بيمارى تنفسى بود به اسم : Mers
که شازده خان، ویروس کرونا عاملش بود؛ با کلی ترس و لرز بالاخره رفتیم و عجیب چسبید و بعدش دیگه کلا روابط آقایان با سعودی‌ها پکید و بساط عمره جمع شد😳
اینبار چی؟ کربلا، زوار، کرونای انگلیسی؟
خیلی پراکنده ذهن بودم و بین بخش‌های مختلف عقلم حیران تا اینکه پشت رول تو ترافیک سیدخندان نشسته بودم که یهویی مطمئن شدم بايد بروم، شهودم می‌گفت این فرصت هرگز برایم تکرار نخواهم شد، تا اومدم خونه، کلی سرچ کردم درباره عراق و نقشه شهرها و اماکن دیدنی و هتل‌ها و برنامه‌ریزی سفر چهل و هشت ساعته و برابری پول و هزینه رومینگ و پروتكل‌هاى بهداشتى جديد و …😉
یکروز به مانده به سفر، خبری منتشر شد که به علت کرونا، پروازهای عراق به ایران کنسل شد! سفرم عملا رفت رو هوا ولی زیاد فرقی برایم نمی‌کرد،
از درون سفرم را شروع کرده بودم و خودم را در برابر ایوان نجف شهود می‌کردم
من می‌دانستم زیارت نمادیست برای حضور قلب در محضر یک وجود معنوی، خیلی درگیر جغرافیا نبودم هیچوقت؛ ولی به عنوان یک مرد کمی دنیا دیده، تجربه فیزیکی حضور را از دست نمی‌دهم …
ما كه دعاگوى سعادت و سرور شما مردم نازنين هستيم، اگر هم زيارتى مي‌رفتيم، دست آخر همان دعاهايى را مي‌كردم كه هميشه زندگيم خصوصا شبهاى قدر با شما مردم از پروردگار ميخواهيم :
“خدايا
فرصت‌هاى عالى و ثمربخش
و دل خوش
و دستى پر و ثروت و فراغت حال
و كتب سودمند و معلمينى عالى
و سفرهاى پر از دلخوشى
و سلامت جسم و جان
نصيب همه ما مردم بگردان”
بماند به اسفندانه سوم شعبان نود و نه
