پ ن (دوساعت بعد از پست که دیدم بعضی کامنتها حاوی عرب و عجم و لُنگی و کیسهکش و … هست)
۱. من برای برد تیم میهنم خوشحالم، استقلال، تراکتور، فجر سپاسی و … هم اگر بود همین پست را میگذاشتم. میانسالی زمانی است که از بازیهای کودکانه قرمز و آبی فاصله گرفتهای
۲. سعودیها در زمین بازی باختند ولی امشب که برمیگردند به خانهشان،
– امنیت اقتصادیشان از ما بیشتر است،
– ریالشان از ریال ما خیلی ریالتره
– دسترسی به منابع مالی و باشگاهی و تورنمتهای بینالمللی و مربیان و بازیکنان درجه یک حهانیشان بسیار بهتر است،
– شرکتهای بسیار قدرتمند بینالمللی دارند، پتروشیمی عجیب غریبی در این سالها ساختهاند،
– عمده مردمشان راحتترند از مردم ما…. اون بازیکنان البته تو این ۱۲۰ دقیقه باختند؛ ولی در نگاه کلیتر مردم کشورشان راحتتر از مردم ما زندگی میکنند؛ برای اتومبیل پراید هاچ بک، ۱۵۳ میلیون تومان هزینه نمیکنند؛ ماشین خوب مدل ۲۰۲۰ را سوار میشوند و فردا مربی یادشان میدهد چطور از این باخت درس بگیرند (من درباره نظام سعودی و دیکتاتوری و خاشقچی و یمن و… نظرم متفاوت است؛ دارم درباره رفاه همین بازیکنه مقایسه سادهای میکنم😔)
✔️برزیلیها به شدت جامعهای ناامن دارند، فقر مشهود دارند در حالی که کشوری صنعتیاند، فوتبال سرگرمی بزرگی است برای اینکه دردهای بزرگترشان را حل نکنند.
✔️تاریخ ورزش ملی آلمان شرقی، مجارستان و شوروی را در دوران سرد که میخوانید (بخصوص تیمهای شنا و واترپلو)، متوجه میشوید چه تبلیغات عظیمی حاکمیت سرخ با این بازیکنان میکرده است تا یک پیروزی المپیکی را جای تصویر مفرح و شاد یک کشور فقیر بلوک شرق، جعل کند. کتابهای خانم دراکولیچ در تجسم این فضا خواندنی است.
من اینطور فهمیدهام که بهتر است ورزش آلوده به نژادپرستی و ایدئولوژی زدگی و تسویه حساب سیاسی نشود.
به امید شادمانی آکنده از خرد مردمان سرزمینمان
