فيلم پدر محصول ٢٠٢٠ است
تو لحظات آخر فيلم هق‌هق گريستم زيرا براى لخظاتى حس كردم كه هر اتفاقى بيفتد براى فرزندم و همه دست از او بكشند، من پدر و قطعا مادرش جانمان را بی‌درنگ براى پاره‌جانمان خواهيم داد؛ اتفاقى که افتاد اين بود كه در لحظه حس كردم مادر و پدرمان تنها كسانى هستند در اين زندگى كه پاى ما مى‌ايستند اينگونه و تصور رنج پيرى آنها، خودم و بی‌كسى پيرى اشكمان را درمى‌آورد.
آنتونى هاپكينز هميشه براى من نفر اول بوده، مثل كوين اسپيسى مثل ال پاچينو ولی تو این فیلم دیوانه‌مان می‌کند.
داستان فیلم:
”پیرمردی که از نظر سلامتی وضعیت جالبی ندارد، تمام کمک‌های دخترش را رد می‌کند. او سعی می‌کند با شرایط جدید ذهنی خود کنار بیاید. او به چیزها و افرادی که دوست دارد شک می‌کند. همینطور به واقعیت و ذهن خود مشکوک می‌شود” (اين پاراگراف از سايت بهترين است)
تحليل خودم:
پیرمردی در مراحل مختلف زوال فکر بسر می‌برد، تصاویر ذهنی و خاطرات در مریض مبتلا به آلزایمر، ممکن است بسیار در هم آمیخته بگردد و واقعیت جدیدی برای فرد خلق بگردد؛ گاهی فرد مبتلا، داستان‌سازی می‌کند تا بخش‌های تاریک حافظه را پر کند (confabulation)
دخترى از پدرش مراقبت مي‌كند (با بازى عجيب زيباى اوليويا كلمن دارنده جايزه اسكار) كه سم پدر وابسته كله شق، او را زمينگير كرده و نمی‌تواند دنبال زندگى خودش برود، او مردى را در پاريس يافته كه با هم خوش هستند اما پدر وابسته‌اى كه هيچ پرستارى را در منزل برنمي‌تابد، كار استقلال عاطفى را براى او سخت كرده است.
تم فيلم كاملا تئاترى است، سازنده فلورين زلر است (فرانسوى) كه واقعا تئاتر اين فيلم را سال ٢٠١٢ كارگردانى كرده است
كتاب بسيار خوب مورين مردوك را نبايد از دست بدهيم: #دختربابا كه عجيب تاثيرگذار است و بنياد فرهنگ منتشر كرده است
