شانزده سال قبل بود ،
مهرداد افسرى دعوتم كرد با تعدادى ديگر از دوستان برويم در استوديو دوميم در دارآباد تهران ، ساعت ٢٣ شب يك فيلم ببينيم از يك كارگردان اسپانيايى كه اولين بار بود اسمش را شنيدم : پدرو آلمودوار
فيلم ” با اين زن صحبت كن ” داستان عجيبى داشت ، دو زن در اثر حوادثى ، به كماى طولانى ميروند و دو مرد كه همراه اين دو زن هستند كم كم آغاز ميكنند به صحبت با هم و يادگيرى از هم .
اين يادگيرى شرح دو سفر زندگى است به طور موازى كه پر است از درس براى همه مون.
يك مرد زن را نهايتا يك جنس مخالف ميبيند و طبيعتا در حالت كوما ، به شكل يك زندگى گياهى بيشتر ادراكى از او ندارد ( آنيماى درجه يك از چهار) اما مرد ديگر آنيماى درجه دو دارد يعنى سم زن را در كوما ميبيند ولى هر شب برايش از ماجراهاى روز ميگويد و مستقيم با روح آن زن مرتبط است.
داستان بدرد اونهايي نميخوره قاعدتا كه دنبال صحنه هاى مهيج و دراماتيك هستند.
