چقدر خوبه كه تو زندگيمون اهل شادى باشيم چه عمقيش چه سطحيش؛ قطعا به قول دكتر الهى قمشهاى نازنين، بزرگترين گناه انسان غم خوردن است ولى حزنهايى در زندگى هست كه افسردگى نيست بلكه غم ناشى از انسان بودن ماست.
دور هم نشستهايد و يكى از اعضای فاميل همه را شاد و سرحال نگه میدارد و تو ميدانى و بقيه نمیدانند كه از يك بيمارى رنج میبرد، اين دانستن به تو حزن میدهد؛
نشستهاى عكسهاى دوران مدرسه را میبينى و با ديدن بعضى از چهرههاى معصوم هم كلاسیهايى كه جوانمرگ شدند، يك «اى كاشك» از سر دلت میگذرد و محزون میشوى؛ اينها غمها و حزنهاى سالم هستند كه ما را انسان نگه میدارد؛
مدرنينهی بیرحم به شكلى تأسف بار میخواهد ما را ولو به قيمت لبخندى تصنعى، خوشحال نگه دارد؛
اگر میخواهى از جانت مراقبت كنى، “گاهى “اوقات غمهاى مقدس ناشى از انسان آگاه بودن را بچش!
