ديگه از كسى خوشم نمياد!
هرگز نامه نگارى جاى مراجعه به مشاور و مطالعه ی كتاب های مفيد را نمی گيرد. با این وجود، در اين نوشتار به گونه ای به يك سوال پاسخ داده ايم كه شخص سوال كننده و شما بتوانيد با شبيه سازى اين ديالوگ فرضى نوشتارى، از بخش خردمند درونى خودتان در پاسخ به موارد مشابه استفاده كنيد.
✍️دختري ۲۷ ساله هستم (يعنى سن ازدواج يك دختر تحصيل كرده در ايران) شش هفت سال پيش وقتى كه تازه دانشگاه رفته بودم يكى از بچه های خيلى خوب و مثبت عاشقم شد اما من دوستش نداشتم. سه سالى طول كشيد تا من هم به او علاقه مند شدم.
👈 (يعنى در آن سن اين دختر خانم هوش عاطفى خوبى نداشته. الگوهاى برخوردش با غريبه ها با ترس و انزوا بوده وگرنه دليلى نداشته اين قدر دير نسبت به ابراز علاقه يك نفر واكنش نشان بدهد كه تكليفش معلوم بشود و برود دنبال زندگی اش. شايد هم ترس يا نگرانى زيادى داشته و به همين خاطر نقاب «دختر بى اعتنا» میزده است)
✍️ درنهايت دو سال پيش كه خواستيم ازدواج کنيم، پدر و مادرش مخالفت كردند و او هم كارى نكرد.
👈 (او انتظار داشته كه طرف به خاطر عشقشان بجنگد و حتی به اين دليل فكر می کند به او خيانت شده! درحالیكه به همين راحتى نمى توان درباره نجنگيدن آن پسر قضاوت كرد. پسری كه به قول خودش «بچه مثبت» بوده؛ يعنى استقلال روانى لازم را از خانواده اش نداشته كه احتمالا بخواهد در برابر آنها در دفاع از انتخابش دست به استدلال بزند و بحث كند. شايد هم خانواده ی پسر مطمئن نبوده اند كه پسرشان صلاحيت پذيرفتن مسئوليتى به نام ازدواج را دارد يا نه و نخواسته اند دختری را بدبخت كنند اما مى شود همين جا حدس زد كه وقتى نويسنده ی نامه به اين سرعت با عقب نشينى طرف مقابلش، قافيه را باخته، احتمالا اعتماد به نفسش هم پايين است؛ يعنى به راحتى با يك پس زده شدن يا نه شنيدن، فكر می کند خانواده پسر به خاطر كيستى او لزوما با اين ازدواج موافقت نكرده اند. نمی گويم مثل اين رفتارها با دختر خانم ها نمی شود. اما اينكه كسی بى برو برگشت، بدترين گزينه را درباره خودش فكر كند، می شود حدس زد كه احتمالا اين دختر خانم «اعتماد به نفس قرضى» داشته باشد)
✍️ رابطه ی ما كه رابطه ی اول و آخر من هم بود تمام شد؛ خيلى راحت! طرف هم گذاشت رفت. اما من نتوانستم ولش كنم و تمام اين مدت يكطرفه مُصر به حفظ رابطه بودم. خيلى پافشارى كردم و فكر می كنم خودم را حسابى از چشمش انداختم.
👈 (وقتى يكى ما را كنار مى گذارد، بعضى هايمان احساس خوب نبودن شديدى را تجربه مى كنيم و اين خوب نبودن را بدجورى در زندگى بروز می دهيم گاهي با اصرارهاى بيهوده و آويزان شدن عاطفی)
✍️ حالا مي دانم كه او ديگر علاقه اى به من ندارد و فكر كنم حتی ازدواج كرده؛ می دانيد كه پسرها اين جورى هستند.
👈(تعميم دادن تجربه ناموفق خود از يك مرد به همه مردان ناشى از ناپختگى اين دختر خانم است زيرا ايشان با اين مكانيسم روانى و به شكل ناخودآگاه ديگران را مقصر جلوه دادن و بازى قربانى راه انداختن، سعي مي كند درد «از دست دادن شخص مورد علاقه اش» را كمتر كند. به اين شكل كه پيش خودش بگويد «همه ی مردها اين جوری اند و هر كارى هم مى كردم باز آخرش همين مى شد» اين طورى بى عرضگی خود يا خطاهاى خود را نمى بيند. او احتمالا هيچ وقت نمى تواند عشق يك مرد شايسته را درك كند. حواستان باشد من منكر وجود بعضى مردان شكارچى نيستم اما بازی هاى پنهان روانى را نبايد ناديده گرفت)
✍️ اما من رها نمی شوم. واقعا دارم اذيت می شوم. روى بقيه ی زندگى ام هم تاثير منفى گذاشته. كلافه ام. از كسى هم ديگه خوشم نمی آيد . از او هم گله دارم.
👈 (خشم های به جا مانده بعد از سه سال خودخورى و منتظر نشستن و هيچ اتفاقى نيفتادن باعث می شود او از دست خودش و كل هستى كلافه بشود كه: پس چرا طرف به سزاى عملش نمى رسد؟ چرا با وجود اینكه دوستانم گفتند می رود بقيه را می بيند و می فهمد تو چه گنجى بودى، هيچ وقت نفهميد اين را؟ به اين ترتيب، ارتباط او با واقعيت كمكم قطع می شود. واقعيت احتمالا اين است كه او نتوانسته باشخص مورد علاقه اش ازدواج كند و زير بارش مانده است. او بايد سهم خود و بى تجربگى هايش را بپذيرد. خودش را ببخشد و احتمال بدهد آن آقا هم دلايلش براى زندگى خودش خيلى بى ربط نبوده اند. در اين صورت ديگر اين دختر، اين دست تجربيات را جذب زندگى خودش نمى كند. از طرفی بايد بدون عقده از همه مردها به زندگى برگردد و اجازه دهد يك مرد شايسته در چهارچوب واقعيت هاى زندگى به سمت او بيايد. براى رهايى از اين خودكم بينى بايد در زمينه كار و مهارت هاى فردى و حوزه های مطالعاتى و حلقه های ارتباطى پويا تر شود تا به اين راحتى از درون نشكند. من قويا معتقدم با وجود محدوديت هايى كه همه در زندگی مان داريم، باز هم می توانيم مثل بازنده ها زندگى نكنيم)
