فيلمهاى فرانسوى طبيعتا دنياى خاص خودشان را دارند، هم ظرفيت زبانى و مدل خاص فرانسویها هم ادبيات خاص اين ديار كه موجب میشود زنانگى حضورى خاص در فيلمهاشون پيدا كنه
هفته پيش نزديك سيصد دى وى دى نديده (😔) را در پروژه سبك كردن خونه از اشياى غيرضرورى رد كردم رفت. از وقتى درس سرور را دادهام نمیخواهم از دانشجويانم عقب بيفتم و حرفى بزنم كه اونها بيشتر از خودم عمل كنند!
طبيعتا معلوم شد چه فيلمهاى خوبى مونده از قبل كه نديدمشون مثل همين “دروغهاى سفيد كوچولو”
ماجرا درباره اكيپهاى دوستى طولانى مدت و ديناميكهاى روانى پنهان در آن است كه موضوعى جالب به نظرم میباشد؛
هيچكسى دوست نداره كه خِنگ يا ديكتاتور يا كلفت جمع باشه ولى اين موضوع به سادگى رخ نمیدهد؛
فيلم لحظات جالبى دارد،
قابل تامل است،
آدمهايى با ظاهر خندان و شلوغ ولى به شدت تنها در اين قاب ديده میشوند كه دو و نيم ساعت تماشايش را قابل تحمل میكند.
دکتر علیرضا شیری