حقیقتاً انسان وقتی درد می‌کشد و این درد وجود او را متراکم کرده و می فشرد، وقتی یک فقدان و فشار وحشتناک را تجربه می کند (همه کسانی که افسردگی، فقدان و از دست دادن و یا پرت شدن از بهشت به بیرون را تجربه کرده اند، می دانند چه می گویم) … آن سوختگی، آن کربن تحت فشار، آن ذغال طی سال های عمر مبدل می‌شود به کربنی که آن را باید الماس بنامیم
به عبارت دیگر، از ذغال به الماس رسیدن معادل تبدیل شدن یک تجربه روانی به یک شکوفایی عظیم است.
به یک تعبیر دیگر، وقتی صدف دل انسان یک غم را که سازنده است در درون خودش نگه می‌دارد پس از مدتی مبدل می‌شود به یک مروارید.
