اون بنز ۲۳۰ بالای تصویر در نوجوانی من، یکی از شاخ‌ترین اتومبیل‌هایی بود که نماد پولداری و خوش‌تیپی یک مرد بود؛ اصلا خیلی‌ها بهش می‌گفتند ۲۳۰ تپل،
امروز احتمالا هیچ آدم پولداری نباشه در کره زمین که دلش بخواهد با این ماشین قدرت‌نمایی کند،
امروز مردم دنبال مدل S سال ۲۰۲۱ هستند (شما بگو فراری، رنج‌روور، لامیورگینی، ب ام و سری ۷… مفهومش مهمه)
نمادهای دنیای مادی، انگار هذیانی هستند که خودمان می‌سازیم و درش غرق می‌شویم و هدف‌گذاری می‌کنیم و …
گران‌ترین ساعت‌های چهل سال پیش الان به احترام مامان‌بزرگه در خانواده نگه داشته می‌شود؛ کسی دستش نمی‌کند!
فکر می‌کنی چهل سال بعد – که به احتمال زیاد من نگارنده و بعضی از شما خوانندگان نیستیم – اکثر امکانات عالی امروز چه سرنوشتی دارند؟
اگر اینقدر موقتی هستند، ارزش غصه خوردن ندارند؛
ولی
حکمت‌های یک فرزانه در تمام قرون می‌درخشد، مثلا بیت زیر را زمزمه کن تا درونت دم بکشد:
در زمین دیگران خانه مکن
کار خود کن، کار بیگانه مکن.
مولوی – قرن ۷
«فرزانه کسی است که می‌درخشد ولی خیره نمی‌کند»
«حماقت وقتی جمعی می‌شود، ناپدید می‌شود»
دکتر حسن عشایری
یا صدای ترانه ماهور جناب شجریان،
یا عظمت اشعار نزار قبانی، یا طنز عزیز نسین یا کلام کریستین بوبن … اینها مرگ ندارند
راز ادبیات و هنر اینجاست
پ ن
اینها را نگفتم که ماشین خوب سوار نشویم، برعکس، بهترین امکانات را تو لایقی، به خاطرشون شوق داشته باش ولی غصه نخور…
تو باارزشتری نازنین
مخلص
#علیرضا_شیری
