این پست درباره سهیل سنگرزاده بزرگوار نیست، درباره جامعه ماست، آن بخشی که وقتی می‌بینند حال یکی خوب است، حالشان بد می‌شود و همه سعیشان را می‌کنند که اون فرد را تحقیر و ناارزنده کنند وقتی این مرد صحبت می‌کند، توجهت به چه چیزی جلب می‌شود؟ هیکل تنومندش؟ گردنبند و لباس بامشادی‌اش؟ ریش و موی خاصش؟ یا کلامش؟ لبخندش؟ نگاه مهربانش؟ تله بی اعتمادیت فعال می‌شود و می‌خواهی اثبات کنی که این آدم هم یک دکاندار جدید است؟ یا فکر می‌کنی چه جالب که یک آدم ورزشکار حرف‌های خوب انگیزشی می‌زند؟
اگر مریض و ورشکسته و تنها در یک روستای دورافتاده بود و حرف انگیزشی میزد، حال شما خراب نمی‌شد؟ اونوقت انگیزه زندگی بهتر می‌گرفتید؟ اگر بدنسازی امریکایی و سیاه پوست بود یا خواننده‌ای مثل pitbull بود که از اعتماد به نفس صحبت می‌کرد چقدر فکرهای منفی درباره اش به ذهنت می‌رسید؟ چون هموطنه حال بعضی‌ها خراب می‌شود؟
این بخل و حسادت از کجاست؟ بفهمی کسی در همین وضعیت بدون دزدی و اختلاس و رانت و بابای سفیر و نماینده و … داره رشدکی میکنه، حالت خراب میشه؟ شما از وضعت ناراحتی باید بقیه را بچزونی؟ بهتر میشه اوضاعمون؟
والله که کسی در این عالم جای کسی را تنگ نکرده، در این عالم فراوانی حاکمه
وقتی توهین‌های بعضی از مردم را می‌بینم می‌فهمم چقدر بخل و بدبینی در جامعه ایران قل قل میزنه
انگار همه‌شون می‌خواهند اثبات کنند این آدم کلاهبرداره، دزده … که خیالشون راحت بشه هیچ کسی نمیتونه مثبت باشه و رشد کنه و زندگی خوب داشته باشه😳
اما واقعیت اینست که حتی اگر این آدم هم نبود، کلی آدم درست و حسابی هست که داره خوب زندگی میکنه و خودساخته است
– هر كى خارج رفته، خوش نيست، وطن فروش نيست؛ تو ديسكو و ساحل لختی‌ها نيست، انتخابى كرده و داره يك جاى كره زمين زحمتش را می‌كشه؛ او هم نوروز و يلدا و تاسوعا و ماه رمضون خودشو داره؛ كاشك كارى كنيم ايرانى جماعت افتخار كنه تو همين سرزمين بمونه نه اينكه مذهبيه و غيرمذهبيه، هردوشون😳تو كانادا و اتريش راحت تر باشند تا سرزمين مادريشان
