دیدن بهترین فیلم اسکار که جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر زن را برده، نمی‌تواند تجربه بدی باشد و من این لذت را بردم منتها فکر میکنم چند تا توضیح دارم: (داستان لو نره براتون😰)
– فیلم متعلق به دوران میانسالی یک زن بالای پنجاه سال است که هم کارش را به علت بحران اقتصادی از دست داده، هم شوهر عزیزش از دنیا رفته؛
او بی‌خانمان و بی‌عشق گشته
یونگ می‌گوید وقتی از بهشت زندگی به بیرون پرتاب می‌شویم، وقتش است سفری آغاز كنيم: سفر قهرمانى
وقتي در داستان فيلم دقت می‌كنيم مي‌فهميم كه ازدواج اين زن، سال‌ها قبل از اين بحران فعلی نيز نوعي خروج اختيارى از بهشت خانواده بوده و دست رد زدن به كليشه‌هاى “دختر آرام يك خانواده آمريكايى بودن”
سراسر زندگى زن، فرار از شغل ثابت، رابطه ثابت و محل زندگى ثابت شده است و مهاجرت از هر آنچه رنگ تعلق دارد
نكته جالب فيلم حضور كلى آدم واقعى بی‌خانمان است در فيلم که در ماشین‌های کاراوان RV زندگی می‌کنند و از این نقطه به آن نقطه در مهاجرتند، کولی‌های مدرن که یاد می‌گیرند سبک باشند، چیزی جمع نکنند و به بقیه کمک کنند، اعتراضی به تجمل‌گرایی و مصرف‌زدگی دنیای مدرن
شبیه این نوع اعتراض و پناه به طبیعت را در فیلم Into the wild شاهد بوديم.
فيلم موسيقي كم‌نظيری دارد و سه اسكار براي بهترين تصوير،بهتربن بازيگر زن Frances McDormand و بهترين كارگردان Chloé Zhao برده است.
