۱-مردم ما را دوست دارند، خیلی هم عالی،
ولی مردم نهایتا «تصویر» ما را که فکر می‌کنند «ما» هستیم، می‌شناسند و دوست دارند؛ خودمان نباید اسیر آن تصویر” بشویم و در زندگی درجا بزنیم مبادا که از قاب ذهن مردم بیرون بزنیم (فرافکنی مثبت)
۲-این تصویر قابل مونتاژ و مهندسی است، چنانکه تخریب ما نیز قابل طراحی است (به بازی‌های روانی افراد مشهور در اینستا دقت کنید)
۳-کلا محبوبیت و منفوریت در دنیای فعلی که مردم حوصله فکر کردن ندارند و ادای فکر کردن درمی‌آورند، کار سختی نیست (حماقت که جمعی بشود ناپدید می‌شود – دکتر حسن عشایری)
۴- وقتی مردم کسی را دوست دارند و این را اعلام می‌کنند، او مسوولیت دارد که :
👈فرعون نشود، ظرفیت روانی‌اش را بالا ببرد که مردم را استثمار یا استحمار نکند، متواضع‌تر بشود از درون؛ محبوبیتش را خرج رشد مردمش کند اول نه پست و پول! (مقایسه جهان پهلوان تختی و آقای رضازاده و بقیه کشتی‌گیران شورای شهری)
👈به مردم کمک کند آنها نیز ارزشمندتر و دوست داشتنی‌تر بشوند تا دسته‌جمعی‌تر لذت ببریم
👈اگر مردم عاشق «تصویر» تو هستند، معنایش این نیست که خودت هم شیفته آن تصویر بشوی و قفل بشوی؛ تو موظفی متعهد به رشد فردی‌ات باشی و نقشه‌ای که پروردگار مقابلت گذاشته است!
👈بدون داشتن ۱. خلوت مقدس ۲. دوستان شفیق شفاف و ۳. صداقت بیرحمانه با خودت، مدفون “زنده باد” گفتن‌های مردم می‌شوی
اما سخنم با مردم نازنین،
آدم‌های تاثیرگذار، چیزی بیش از تابلوی راهنمایی رانندگی نیستند؛ تو باید بیشتر حواست به جاده و مقصد باشد نه اینکه درگیر جنس و رنگ تابلو بشوی
اگر برای علیرضا ارزشی قائلی، ممنونتم اما نگاه کن این مرد کجای بلندای زندگیت را برایت نشان می‌دهد که بروی؛
برو
برو
و فقط برو
اینجا توقف ممنوع است.
#علیرضاشیری
#راه
پ ن
اینها را ننوشتم بگویم معلم یا راهبرت را دوست نداشته باش، بلکه دوست داشته باش ولی با آن دوست داشتن، رشد کن، پیشرفت کن، درجا نزن و البته که هرگز «سرسپرده» احدی مشو و چراغ عقلت را خاموش نکن لطفا
