خبرنگار شبکه «رودوا» که به جمع این زنان رفته از آنها می‌پرسد این ویروس بسیاری از مسلمانان را هم کشته است و زنی از میان جمع می‌گوید: «آنها مسلمان واقعی نبودند، این ویروس مسلمان واقعی را هدف قرار نمی‌دهد اما کافران را چرا.» منبع یورونیوز
جسارت کرده، عرض می‌کنم:
آیا مومن یک دین بودن، فرد را مصون از بیماری می‌کند یا خداوند عالم را طوری خلق کرده که قوانین طبیعت فارغ از کیستی انسان‌ها جاری و ساری هستند؟
اولین انرژی روانی (آرکتایپ) سفر قهرمانی، معصوم (innocent) نام دارد.
با این انرژی دنیا را بهشتی می‌بینیم که برای رشد من خلق شده است؛ ازدواج و عشق بهشت‌هایی هستند برای حس عمیق لذت؛ خداوند دائم برای من، نشانه‌های خصوصی می‌فرستد، در بیداری در خواب؛ من خویشتن را برگزیده می‌یابم و عبادت‌هایم در راستای تثبیت این بهشت ملکوتی است!
ولی خداوند چنین قراری با ایگوی متورم ما ندارد که خودخواهانه حتی خدا و پیامبران را در راستای تامین آرزوهای خویش تصور می‌کند و ایمان را شیوه دوپینگی برای تحقق آرزوهایش می‌داند!
در این مدل ذهنی، بلایا و امتحانات زندگی که پیامبری چون ایوب یا رسول نازنین اسلام یا هر آدم صالحی متحمل می‌شود، قابل توجیه نیست زیرا خدای مهربان چنین آدمی، نباید امنیت چنین مومنی را بهم بزند!
ایمانی چنین ساده‌لوحانه مو‌جب می‌شود بپنداریم ویروس که موجودی از موجودات عالم است؛ به قاعده ذاتی خویش اگر عمل کند من در ایمانم شک کنم. حتی زبان بزند فرد به ضریح امامزاده و توقع داشته باشد که یک نیروی ماورایی او را مصون بدارد؛ چرا؟
دین برای شخم زدن گنجینه‌های عقل آمده (حضرت امیر می‌فرماید لیثیروا لهم دفائن عقولهم) وقتی عقل جایش را به وهم و هذیان بدهد، مومنانی طلبکار از خدا می‌یابیم که همه ایمان خویش را یا به کوره تعصب میریزند یا به اشارتی و امتحانی، قمار می‌کنند و مبدل به ضدخدایانی نادان‌تر می‌شوند.
ما برای پروردگار تعیین تکلیف نمی‌کنیم وقتی عالم را تا این حد قانونمند آفریده؛ مستقل از خواسته‌های ساده‌لوحانه کسانی که می‌پندارند خدای ایشان، خدای غیرایشان نیست.
پیامبر اکرم که “طبیب دوار بطبه” بود، نزد طبیب یهودی میرفت (کتاب تاریخ اسلام دکتر ابراهیم آیتی) زیرا آن نازنین به واسطه رسول بودن خوبش را استثنا از بقیه انسان‌ها نمی‌دیدند (بشر مثلکم یوحی الی)
عاقل بمانیم و مراقب جان هم باشیم
