در ماه رمضان سالی که گذشت به دلایلی تصمیم گرفتم قبل از آنکه قسمت مفيد و سرحال عمرم بگذرد و حافظه و ذهنم کند گردد، بخشی از سرمايه گرانمایه عمر را صرف کتب نفیس تمدن و معرفت گردانم، کتبی که هیچوقت شهامت ورودش را نداشتم؛
سبب این جرات آن بود که در یک قبض شدید روحی، جانم کشش پیدا کرد به جمله‌ای از کتاب «۳۶۵ روز با قرآن کریم» اثر جاودان استاد الهی قمشه‌ای که درباره جنبه روح اللهی حضرت عیسی (ع) بود و جنس کلام بسیار متفاوت بود و استاد در پاورقی اشارت کرده بودند که از کتاب فصوص الحکم ابن عربی نقل کرده اند؛ با حال نزار برخاستم و کتاب فصوص را از کتابخانه‌ام آوردم و رجوع به همان فصل عیسوی کردم و درد جانم فروکاست؛
در حیرت گشتم از وقایع و نیت کردم کتاب فصوص را بخوانم و بخشی از درونم می‌گفت تو باید خیلی طاهر و طهر باشی که این کتاب را بخوانی و درونم گفت از کجا معلوم بعدا این ذوق و دردمندی را داشته باشم؟
برای ورود به این کتاب جرات کردم به استاد گرانقدر، جناب حمید عجمی، صاحب خط معلی و مدرس علوم معرفتی، تقاضا ببرم که مقبول حضرتشان افتاد و ایشان توصیه کردند با شرح خوارزمی بر فصوص شروع کنم و یکشنبه‌های این سال به خوانش سی و سه صفحه مقدمه شرح خوارزمی گذشت که امروز اتمام یافت و چنان بهجتی بر جانم افتاد که از استاد خواستم شما بینندگان نازنینم را به کلامشان دلگرم سازند
اخلاق من را می‌دانید، تکخوری نمی‌کنم
جانتان گرم و روشن باد و دستتان پر
