لایو: علی‌رضا شیری و سهیل رضایی – پرانتز

چرا اسم این لایو رو پرانتز گذاشتیم؟ پرانتز کنایه از حرفایی هست که تو قرار گرفته ولی وقتی در پرانتز قرار می گیره به این معناست که توضیح به درد بخورتری خواهد بود.

این لایو در اسفند ماه برگزار میشه و برای ما ایرانی‌ها تداعی کننده یک نقطه عطف هستش. انگار توی ذهن می‌خوایم یه چیزایی رو جمع بندی کنیم که امسال چیکار کردم و این بهانه خوبی هستش. ممکنه یه آدم براش این اتفاق در شب تولدش بیوفته، برای یکی در شب احیا باشه. مهم این هست که ما در این سفر زندگی یه جاهایی برگردیم به عقب نگاهی بکنیم که ببینیم ما چند چندیم و چه کارهایی انجام دادیم.

سهیل رضایی: یاد گرفتم که برای زندگی کردن منتظر فرصتی با فرمت خاصی نباشم. یعنی از تله بزار ببینیم چی میشه رد شدم. زندگی منتظر این بزار ببینم چی میشه تو نمی مونه و تو باید زندگیتو انجام بدی. اگر بخوای توقف بدی همیشه یک دلیلی برای توقف کردن هستش.

شوقت رو به آموختن و عمل کردن و انگیزه‌ات رو برای زندگی کردن باید پایدار نگه داری، نه به عنوان دستورالعمل بلکه به عنوان پایداری زندگی.

چند ساعت در روز هم راستا با تمایل تو هستش؟

اگه بخوای زندگی رو متوقف کنی که یک خردی رو به دست بیاری می‌بینی که چند سال از عمرت رفته.