سريال جالبيه (فعلا فصل يك را ديده‌ام)
ميليون‌ها نفر در يك ثانيه از جمعيت كره زمين غيب مي‌شوند و مردم بعد از اين واقعه به دستجات مختلف تقسيم می‌شوند.
نگاه فيلسوفان، مذهبيون، ماده‌گرايان و … به اين ماجرا، دستمايه تشكيل ده‌ها انجمن و نهاد مردمى و دولتی و صدها نشست و مناظره و برنامه تلويزيونى و … شده است.
اينكه هر گروهى دنبال توجيه اون داستان، فراموش نكردن يا عبور كردن از موضوع است بسيار توجهم را جلب كرد.
من اين آيه برايم عجيب تكان‌دهنده است تو كتاب خدا:
هر كى به داشته خودش، دلخوش است كل حزب بما لديهم فرحون
همه دست و پا می‌زنند ماجرا را به مدل خودشان توجيه كنند و متعصبانه حرف بقيه را حماقت بينگارند.
وقتى كسى با مسائل معنوى يا خودشناسى برخورد هويت‌يابانه داشته باشد، يعنى به جای قدرت نقادى، بيشتر به اطاعت و مريد و مراد بازى و سرسپردگى مشغول شود تا انديشيدن؛ مسير مزخرف تعصب را در پيش مي‌گيرد: سايه‌هاى خودسازى
كم نيستند كسانى كه “احساس خودسازى” دارند ولى “خودساخته” نيستند؛ با قال يونگ و يانگ و بلغور كردن كلام دكتر الهى و امام باقر (ع) و سنت آگوستين و …كه سفر درون نميشه رفت؛ بايد جان كلام آن بزرگ را فهم كرد و زيست و اين پهلوانى انديشه مي‌خواهد و صبورى و روادارى
پ ن
-چه دل پری داشتم به بهانه سریاله حرف‌های دیگه‌ام را هم زدم!
– خوبه حالا که از سریاله تو فصل یکش خوشم اومده، از فصل دو به بعد دچار بیرون روی بشه از بس این نویسنده‌هاشون یهویی کم میارند😰
